Frábær Bergur Ebbi

Tónlistarmaðurinn Bergur Ebbi Benediktsson, í Sprengjuhöllinni, skrifar frábæra grein á vefsíðu Sterkara Íslands um Evrópumál. Góð blanda af húmor og alvöru. Í henni segir hann m.a.:

,,Það hefur tekið mig nokkurn tíma að átta mig á því, en íslenskt samfélag hefur þegar breyst gríðarlega frá því ég fæddist. Um það leyti sem ég fæddist fór fólk ekki oft til útlanda. Margir höfðu aldrei farið. Margir Íslendingar höfðu aldrei talað við útlending. Sumir kunnu ekkert annað mál en íslensku. Á borðum Íslendinga var borinn fram íslenskur matur, soðin ýsa og kartöflur, pasta þótti framandi, enginn hafði heyrt um avakadó. Þetta hljómar kannski ekki merkilegt, en þegar maður safnar saman öllum litlu dæmunum kemur í ljós að við lifðum í allt öðru samfélagi fyrir þrjátíu árum heldur en við gerum nú. Ísland var öðruvísi. Allt öðruvísi. Ekkert endilega verra eða betra, en allavega öðruvísi. Dagur í lífi venjulegs manns árið 1981 er svo frábrugðin degi í lífi venjulegs manns árið 2010, að það er varla hægt að ná utan um það. Ef einhverjum hefði verið sagt árið 1981 að þrjátíu árum síðar myndi hann eyða stórum parti af degi sínum skokkandi á hlaupabretti með áhyggjur af gengi japanska jensins, þá hefði hann ekki einu sinni vitað hvað væri verið að segja við hann."

Og síðar skrifar Bergur Ebbi:

,,Ég tel íslenskt þjóðerni mikils virði. Ég gef lítið fyrir barnalega þjóðerniskennd, en ég tel að hæfileg virðing fyrir því sem sameinar okkur, tungumálinu, menningararfinum og sögunni, sé ekki aðeins holl, heldur hverjum einstaklingi nauðsynleg á leið til þroska. Að eiga ekkert föðurland má jafna við að eiga ekki fjölskyldu. En þjóðernið breytist og þroskast rétt eins og sérhver einstaklingur. Það lærir af samneyti sínu við aðra.

Þannig vil ég nálgast þessa umræðu. Getur verið að Ísland sé stærra og sterkara sem þjóðríki innan ríkjasambands heldur en utan þess? Er ekki sá einstaklingur sterkastur sem hefur öruggt bakland vina og fjölskyldu? Hefur sá ekki meira sjálfstraust sem treystir vinum sínum fyrir leyndarmálum og lífsskoðunum heldur en bitri einstæðingurinn sem muldrar ofan í barm sinn?"

Frábær grein, sem má lesa hér

Athugasemdir

[Þorsteinn Briem, 11.2.2010 kl. 17:34]

Súr pungur eða sæt bolla.

What is it gonna be, girl?

[Anna Sigríður Guðmundsdóttir, 11.2.2010 kl. 20:46]

Mesti styrkur hvers og eins felst í því að þora að standa einn og með sjálfum sér og sinni sannfæringu og því sem  er  raunverulega hans. Sá sem hefur misst allt í hverfulum heimi hefur alltaf sinn eigin styrk og sína eigin hæfileika og sannfæringu.

Öllu öðru gæti hver og einn tapað á örstuttri stundu.

Betra er að vera í góðu sambandi við aðra ef maður hefur fulla trú á sinni eigin ríku sannfæringu og getu til að leysa málin. Það er allavega mín skoðun. M.b.kv. Anna

[Þorsteinn Briem, 11.2.2010 kl. 20:56]

1. Hrörnar þöll

   sú er stendur þorpi á.

   Hlýr-at henni börkur né barr.

   Svo er maður

   sá er manngi ann.

   Hvað skal hann lengi lifa?

[Kama Sutra, 12.2.2010 kl. 12:48]

"Súr pungur eða sæt bolla.

What is it gonna be, girl?"

Hvers vegna velja annað hvort þegar hægt er að fá hvort tveggja:  Súran pung í forrétt og sætu bolluna sem ábæti?